Tjikeroeh
Tjikeroeh ( vanaf 1972 Cikeruh in modern Bahasa Indonesia) is een dessa ten oosten van Bandung, Java waar rond de 20e eeuwwisseling, in de periode van 1890 tot 1920 wapenproductie , met name blanke wapens plaatsvond.
Tjikeroeh was in die tijd, net als Ttjipatjing (Cipacin) wat er vlakbij ligt, beroemd om de fabricatie van, niet alleen lokale vormen, maar ook (west) Europese vormen van sabels, messen e.d.
Er is een wijdverbreid misverstand dat deze alleen gemaakt werden voor (plaatselijke) KNIL-militairen als substituut voor de klewang want tegenwoordig wordt over het algemeen aangenomen dat ze vooral in opdracht, voor Nederlanders die daar geresideerd waren. (o.a werkzaam voor spoorwegen, overheid en toeristen etc. ) vervaardigd werden.
Variaties komen voor, van simpele “werkmessen” zoals deze Bado op onderstaande foto's, tot heel fraai uitgevoerde golok, parang, europese klewang en (bowie-achtige) messen en dolken e.d , met handvaten van been, hoorn of hout. Schede van (meestal) zwart hout, al dan niet met koper. Praktisch altijd versierd met fraaie gravering en plaatsnaam ( Tjikeroeh of varianten TJKRH, TJIKE, TJIKR, TJKR), met jaartal van fabricatie.
Ondanks het “export karakter” bleken het kwalitatief (o.a. Gebruik verenstaal) zeer goede zwaarden te zijn.
Links + Boven : Bado afkomstig uit Tjikeroeh.
Handvat is waarschijnlijk ooit vervangen.
met de typische gravering :TJIKR.
Ondanks raakvlakken op zowel smeedtechnisch- en geografisch gebied, kunnen door het missen van de volgende aspecten dit soort messen het niet gedefinieerd worden als een keris :
– Geen a-symetrische basis en-of lokale herkomst van de vorm / dapur.
– Geen gebruik van pamor.
